Do zakażenia dochodzi najczęściej:
- w kontakcie skaleczonej skóry lub błon śluzowych z zarażoną wirusem krwią lub innymi wydzielinami;
- poprzez kontakty seksualne bez zabezpieczenia,
- przez transfuzje zakażonej krwi lub preparatów krwiopochodnych,
- przy używaniu zanieczyszczonych igieł oraz strzykawek;
- w przypadku innych czynności przebiegających z przerwaniem ciągłości skóry, w tym: akupunktura, piercing, wykonywanie tatuażu.
Większość ostrych przypadków WZW B jest bezobjawowa lub przebiega w sposób łagodny, przez co pozostaje nierozpoznana. Objawowa postać choroby charakteryzuje się utratą apetytu, nudnościami, wymiotami, bólami stawów oraz wysypką, może się także rozwinąć żółtaczka. Przewlekła postać WZW B rozwija się u poniżej 5% dorosłych osób zakażonych, co w konsekwencji w niektórych przypadkach prowadzi do marskości i/lub raka wątroby w późniejszych latach.
Występowanie – wirus ten występuje na całym świecie, ale ryzyko zachorowania jest zróżnicowane. Najniższe ryzyko występuje w krajach rozwiniętych Ameryki Północnej, Północnej i Zachodniej Europie, Australii i Nowej Zelandii.
Wskazówki dla podróżujących
Czynnikami decydującymi o poziomie ryzyka zakażenia tym wirusem podczas podróży są:
- powszechne występowanie choroby w danej populacji,
- kontakt z krwią i płynami ustrojowymi osoby zarażonej w czasie pobytu
- czas trwania podróży.
Najbardziej ryzykowne z punktu widzenia zakażenia są interwencje zdrowotne (medyczne, dentystyczne, zabiegi tatuażu i akupunktury), które pociągają za sobą ryzyko bezpośredniego kontaktu z ludzką krwią lub płynami ustrojowymi, a także kontakty seksualne.
Profilaktyka
Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania WZW B jest szczepienie*. Ponadto podczas zagranicznego pobytu należy unikać czynników potęgujących ryzyko zakażenia.
*Szczepienie wymaga konsultacji z lekarzem